Wie de jeugd wil leren dat de criminaliteit een heilloze weg is, waar je alleen via de bajes of het kerkhof uitkomt, moet niet het verhaal van Frans de Wit vertellen. Deze Rotterdammer met de bijnaam “Papa Blanca” (1943) geniet inmiddels ergens in de Rijnmond van een rustige oude dag. Er is nu een biografie verschenen over de criminele carrière van De Wit: “Papa Blanca”, van de Rotterdamse journalist Ad van den Dool.
Door @Wim van de Pol
De ondertitel van het boek geeft grofweg aan waar De Wit in zijn leven druk mee is geweest: ‘Koppelbaas, gokbaas, seksbaas, drugsbaas, valsemunter, fraudeur’.
Rotterdam staat bekend als de werkstad van Nederland, maar Frans de Wit (eigenlijk uit Schiedam) wilde juist weinig werken, wel geld verdienen en geen belasting betalen.
En dat terwijl het familiebedrijf van zijn vader de vanouds vermaarde Distilleerderij M.P. Pollen & Zn was.
Onder de radar
Het tijdperk van Papa Blanca beslaat vooral de jaren zeventig en tachtig. Tot 1980 bleef hij onder de radar van de wetshandhavers, hoewel hij toen al jaren door de polders van Voorne-Putten scheurde met een Porsche, en zijn opzichtige vrouw een Ford Mustang bereed.
Kerstbomen
Met kerstbomen aan bv’s zwendelde hij erop los, hij was financier van duistere financiële transacties en hij was vooral koppelbaas, met de grootste bedrijven in het havengebied als klant.
Hij stuurde schimmige bv’s aan, die op papier met een junk of een zwerver als directeur ingeschreven stonden in de Kamer van Koophandel. De bedrijven leverden arbeiders aan bedrijven en De Wit wist zo tientallen miljoenen gulden te cashen, geld dat eigenlijk als loonbelasting en sociale premies in de staatskas had moeten vloeien.
Meliefbender
De Wit en zijn vrienden lopen mooi binnen, werken niet te hard, en laten het breed hangen in het Rotterdamse.
Het boek Papa Blanca geeft een mooi tijdsbeeld van vervlogen jaren en van opgeheven etablissementen met namen als Cosy Corner, MeliefBender, Porto Bello, Double Diamond, De Boomerang, El Amra, La Romantica en Le Bateau.
En natuurlijk waren daar ook de tenten waar De Wit – niet op papier – eigenaar van was: seksclub El Deux en de Sherrybar.
Allrounder
Als crimineel was De Wit een allrounder. Halverwege de jaren zeventig stapte hij in de hasjhandel, eerst vanuit Libanon en later vanuit Marokko.
Een volgende kraal aan de criminele ketting van De Wit was een glanzend succes in het illegale gokwezen. Het destijds zeer populaire bingo was niet helemaal zijn ding. Gokhuizen waren dat des te meer, zogenoemde “gooihuisjes”, en heuse casino’s.
Rode draad
Maar de rode draad in de carrière van Papa Blanca was toch fraude, en wel in de meest bizarre soorten en schilderachtige vormen. Van accijnsvrije jenever naar btw-loze melkpoeder voor Afrika, met exportsubsidie, en via valse Zwitserse douanestempels naar schijnconstructies in Suriname. Vergeet niet het helen van Hollandse meesters en imitatiediamanten met echtheidscertificaten, valse. Het is te veel om op te noemen.
De rechtszaak van 1980 was wel een tegenvaller voor Papa Blanca. De Belastingdienst zat hem achter de vodden met een naheffing van 150 miljoen en zijn luxueuze onderkomen in Rockanje werd ontmanteld. Er waren nog geen mobiele televisieverbindingen en geen internet. De vaderlandse, en zelfs buitenlandse, pers was verzameld in het gerechtsgebouw aan de Noordsingel. Het Papa Blanca-proces was een Holleeder-proces avant la lettre, in het Rotterdams.
Frans de Wit kreeg zeven jaar cel.
Schoorsteen
Het zware “tuchten” blijft beperkt voor De Wit, hij zit niet al teveel straf uit. In 1984 zit alle ellende erop.
Maar de schoorsteen moet roken. De Wit krijgt de mogelijkheid in te stappen in een district van de toenmalige “Belgische Lotto”. De winnende nummers zijn elk weekend op televisie te checken, verder is alles (niet voor de deelnemers) zeer lucratief en illegaal.
De Wit haalt na zijn bajestijd zijn neus niet op voor de kleintjes. Zo gaat hij na zijn detentie ‘goud rijden’ uit Luxemburg. Dat is geen onaantrekkelijke zwarte handel, want wie in die tijd in Luxemburg voor 100.000 gulden goud koopt, krijgt er in Nederland diezelfde dag nog 106.000 gulden voor.
Warmpjes
In 2006 zit De Wit toch weer in de cel, ditmaal op verdenking van cocaïnehandel. Zijn advocaat Inez Weski kan niet voorkomen dat hij tot 2,5 jaar cel wordt veroordeeld.
De vette jaren zijn voorbij voor Papa Blanca, maar echt magere jaren zijn het voor hem nooit geworden.
‘Klassenjustitie’
Als auteur Van den Dool voor het boek samen met De Wit een ritje maakt door Europoort, en de raffinaderijen en containerterminals langs de A15 voorbij glijden begint De Wit over het enige dat hem echt dwars zit over zijn carrière. Dat hij in 1980 zo zwaar gepakt werd als koppelbaas.
De grote opdrachtgevers in de Botlek en Europoort, die zijn illegale arbeidskrachten zo graag inhuurden, zijn nooit aangepakt. BP, Gulf, ICI, Akzo Zout Chemie, Shell, Wescon, noem ze maar op.
‘Wij hebben de hele Rijnmond gebouwd’, zegt Frans de Wit.
‘Klassenjustitie’, bromt hij.